در سال ۲۰۱۲ ميلادي مي توانستيد يك پردازنده چهار هسته‌اي و هشت رشته‌اي با فركانس كاري پايه ۳.۵ گيگاهرتز و فركانس توربو ۳.۹ گيگاهرتز بخريد. در سال ۲۰۱۸ هم مي‌توانستيد پردازنده‌اي با فركانس كاري پايه ۳.۵ گيگاهرتز و فركانس توربو ۳.۹ گيگاهرتز بخريد كه اين بار ۱۶ هسته و ۳۲ رشته پردازشي داشت. اين پردازنده Threadripper 2950x بود و با قيمتي دو برابر بيشتر از قيمت Core i7-3770K سال ۲۰۱۲ از راه مي‌رسيد.
دقيقا چه اتفاقي دارد مي‌افتد؟ آيا براساس قانون مور كه در سال ۱۹۷۵ مطرح شد و مي‌گويد تراكم ترانزيستوري روي يك مدار، هر دو سال دو برابر مي‌شود، نبايد پردازنده سال ۲۰۱۸ با فركانس كاري ۲۸ گيگاهرتز كار مي‌كرد؟ بله، مي‌توانيد اكنون يك پردازنده i9 با فركانس ۵ گيگاهرتز بيابيد، اما پردازنده Core i3-10100 اينتل در سال ۲۰۲۰ همراه با چهار هسته و هشت رشته از راه مي‌رسد و با فركانس ۳.۶ و ۴.۳ گيگاهرتز، همچنان مشخصاتي مشابه پردازنده i7 سال ۲۰۱۲ دارد.
بنابر قانون مور، پرفورمنس كامپيوترها بايد در هر دو سال دو برابر شود، اما اين بيشتر از اينكه يك قانون باشد، يك خط مشي است. و مي‌توان با قطعيت كامل گفت كه اين روزها ديگر چنين سطحي از پيشرفت مداوم را شاهد نيستيم. حال اين سوال مطرح مي‌شود كه چرا اين ركود پرفورمنس اتفاق افتاد و در آينده مي‌توانيم منتظر افزايش پرفورمنس كامپيوتري در چه حوزه‌اي باشيم؟
اين سوال ذهن برخي از مستعدترين اذهان MIT را به خود مشغول كرده و آن‌ها در يكي از شماره‌هاي ژورنال Science پرسيده‌اند كه: «چه چيزي بعد از قانون مور، پرفورمنس كامپيوتري را به پيش مي‌راند؟»
نويسندگان يكي از عوامل بروز مشكل را، اتكاي طولاني‌مدت اينتل بر پروسه ۱۴ نانومتري از سال ۲۰۱۴ دانسته‌اند، اما اين تنها عامل نيست. آن‌ها مي‌گويند روند مينياتوري كردن سخت‌افزار، بهرحال يك روز به پايان مي‌رسيد. آن‌ها در بخشي از مقاله خود مي‌گويند «اگرچه تكنولوژي نيمه‌هادي احتمالا قادر به دستيابي به ترانزيستورهاي حتي ۲ نانومتري باشد، روند مينياتوري كردن احتمالا با دستيابي به ۵ نانومتر متوقف شود و دليلش، بازده نزولي است.» همينطور كه به ابعاد اتمي نزديك‌تر مي‌شويم (يك اتم سيليكون ابعادي معادل ۰.۱۴۶ نانومتر دارد)، هزينه توليد به شكل چشمگيري افزايش مي‌يابد.
منبع: